Nauka gry w tenisa nie należy do najprostszych, jednak dla chcącego nic trudnego. Jeżeli chcesz być profesjonalnym graczem, musisz zdawać sobie sprawę, że w sporcie tym podstawę efektywnej gry, a więc i sukcesu, stanowi prawidłowy chwyt rakiety, a więc odpowiednia pozycja dłoni i układ palców w stosunku do kantów trzonka rakiety. Poniżej przedstawiamy Wam kilka klasycznych chwytów – to właśnie od nich warto rozpocząć naukę.
Podstawowym i jednocześnie najważniejszym chwytem jest tzw. Continental Grip. Kiedyś chwyt ten wykorzystywany był do wszystkich uderzeń, aktualnie służy on do wykonywania między innymi serwisu, woleja, loba czy uderzeń defensywnych. Polega na tym, że kostka stawu palca wskazującego znajduje się na górnej, wąskiej i ukośnej płaszczyźnie rakiety. Chwyt kontynentalny rzadko stosuje się przy forehandzie, ponieważ angażuje on w sposób nienaturalny mięśnie przedramienia i nadgarstka. Rakieta podczas takiego uderzenia zlokalizowana jest na wysokości biodra, nie zaś przed ciałem.
Dalej chwyty można podzielić na te wykorzystywane do forehandu oraz backhandu. W przypadku tych pierwszych niezbędnym jest Eastern Forehand Grip, który umożliwia wykonanie mocnego i płaskiego uderzenia. Cechą charakterystyczną tego chwytu jest to, że nadgarstek i płaszczyzna dłoni znajduje się niżej niż uchwyt rakiety, dzięki czemu jest to bardzo naturalny chwyt. Dzięki temu nie przeciążamy mięśni przedramienia i mamy swobodę, kiedy wykonujemy forthend – praworęczni uderzają z prawej strony a leworęczni z lewej. Co ciekawe, ten rodzaj chwytu często można zaobserwować w grze zajmującego 3. miejsce w rankingu ATP, szwajcarskiego tenisisty Rogera Federera.
Kolejnym, popularnym wśród tenisistów chwytem jest Western Forehand Grip, dzięki któremu bez problemu można uderzyć piłkę z mocnym top spinem, nadając jej postępującą rotację. W ten sposób osiąga się tor lotu piłki zakrzywiony w dół. Nadanie dużej rotacji piłce oznacza jednak spadek jej szybkości. Chwyt ten często stosowany jest przez hiszpańskiego tenisistę Rafaela Nadala (5. miejsce w rankingu ATP).
Chwytem, który stanowi pewnego rodzaju kompromis pomiędzy dwoma powyższymi chwytami jest Semi-Western Forehand Grip – uchwyt pół-zachodni, polegający na tym, że kostka stawu palca wskazującego zawodnika znajduje się na dolnej, ukośnej płaszczyźnie uchwytu rakiety. Jest to najczęściej zalecany chwyt do uderzeń, mimo tego, że często występują trudności z odbiorem niskich piłek. Chwyt ten umożliwia osiągnięcie większej równowagi pomiędzy rotacją a szybkością, bez trudu można wykonać nim również różnorodne uderzenia.
Jeżeli chodzi o uderzenia backhandowe nie można nie wspomnieć o chwycie Eastern Backhand Grip, umożliwiający płaskie, mocne uderzenie. Używany jest również często do kick serwisu. Dzięki temu chwytowi uderzona piłka zostaje niemal wyrzucona za siebie przez zawodnika, zaś w czasie uderzenia prowadzi się rakietę, skręcając nadgarstek na zewnątrz, w prawo lub w lewo – w zależności od tego, którą ręką wykonywany jest serwis). Dzięki temu chwytowi możemy wykonywać bardzo dobre zagrania, które zaskoczą naszego przeciwnika.
Wśród uderzeń backhandowych wyróżnia się także chwyty oburęczne – Continental Backhand Grip i Semi-Western Backhand Grip.
Dobór odpowiedniego chwytu jest niezwykle ważny – od tego zależy nie tylko sposób przemieszczania się uderzonej przez nas piłki, ale również nasza skuteczność. Nie każdy chwyt bowiem musi być naszą mocną stroną. W związku z tym warto zapoznać się ze wszystkimi możliwościami chwytów i wybrać ten, który najbardziej nam odpowiada.
